Οι αναπαραστάσεις αποτελούν έναν εξαιρετικό τρόπο δημιουργίας αλλαγής στο EFT. Δημιουργούν ένα στιγμιαίο οικείο χώρο μοιράσματος που οδηγεί σε κάτι καινούργιο. Κάθε μία από αυτές μπορεί να αποτελέσει μια επανορθωτική συγκινησιακή εμπειρία σε ένα ευρύ φάσμα, από ένα μικρό βήμα έως ένα τεράστιο άλμα. Είναι τόσο σημαντικές που ενσωματώνονται σε κάθε EFT τάνγκο που «χορεύουμε» με τους θεραπευόμενους μας.
Αλλά τι συμβαίνει όταν εκείνοι μας αρνούνται να το κάνουν αυτό;
Τότε το κόβουμε σε μικρότερα κομμάτια.
Για παράδειγμα η Μαίρη είναι μια γυναίκα μεικτής φυλετικής καταγωγής παν σεξουαλ και @ σύντροφός της Πατ είναι λευκό πανσεξουαλ μη δυαδικό άτομο. Η Μαίρη βρίσκει την ιδέα της πραγματοποίησης αναπαράστασης ανυπόφορα αγχωτική.
Πηγαίνουμε από το: «Μπορείς να πεις στο Πατ πόσο το νοιάζεσαι» σε «Μπορείς να πεις του Πατ πόσο ευάλωτη θα ένιωθες αν του έλεγες πόσο το αγαπάς», και ίσως ακόμη και σε «Μπορείς να πεις στο Πατ πόσο δύσκολο είναι να γυρίσεις και να του μιλήσεις απευθείας;» Μπορούμε επίσης να ζητήσουμε την στήριξη του συντρόφου, για παράδειγμα:
• «Μπορείς να ρωτήσεις το Πατ πως είναι να σε ακούει να μιλάς γι’ αυτό μαζί μου;»
• «Μπορείς απλώς να γυρίσεις και να κοιτάξεις το Πατ; Πως σου φαίνεται το Πατ;»… «Σωστά το Πατ φαίνεται ότι θέλει να σε ακούσει, μπορείς να το δεχτείς; Όποτε θέλει να σε ακούσει… Οπότε μπορείς να πεις στο Πατ πόσο σημαντικο είναι για σένα γνωρίζοντας ότι θέλει να σε ακούσει»;
Πολλοί από τους θεραπευόμενους μας μας μπορεί να τα καταφέρνουν με ένα από αυτά τα μικρότερα κομμάτια έκφρασης αλλά κατά την εμπειρία μου μερικοί απλά αρνούνται, δεν μπορούν η δεν θέλουν.
Τι κάνουμε τότε;
Ως θεραπευτές μπορεί να αισθανθούμε ότι αποτύχαμε. Ότι θα έπρεπε να μπορούμε να το κάνουμε με αρκετά ασφαλή για εκείνους τρόπο ώστε να τα καταφέρουν. Μπορεί να προσπαθήσουμε να τους πιέσουμε και να τους τραβήξουμε προσπαθώντας να βρούμε ένα τρόπο για να τα καταφέρουν.
Μπορεί να αναρωτηθούμε πως μπορούμε πραγματικά να εφαρμόσουμε το EFT η να προχωρήσουμε αν δεν υπάρχουν αναπαραστάσεις. Μπορεί να σκεφτούμε, «ίσως το EFT δε λειτουργεί με αυτούς τους ανθρώπους» και «τελικά ίσως δεν πρέπει να είμαι θεραπευτής EFT».
Ακόμα και χωρίς τις αναπαραστάσεις όπως τις γνωρίζουμε παραδοσιακά μπορεί να επιτευχθεί σημαντική πρόοδος.
Κάτι που μπορεί να κάνουμε σε αυτή την περίπτωση είναι να διευρύνουμε την έννοια του τι είναι αναπαράσταση. Στην θεραπεία ζεύγους, το βλέπουμε συνήθως όταν κάποιος απευθύνεται στο σύντροφό του και μοιράζεται απευθείας. Στην ατομική θεραπεία EFIT το μοίρασμα μπορεί να είναι με το θεραπευτή, με πλευρές του εαυτού, και με σημαντικούς άλλους που δεν είναι παρόντες. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις ενδέχεται να μην ειπωθούν δυνατά ώστε να τ’ ακούσει ο θεραπευτής.
Περνώντας αυτό τον διευρυμένο ορισμό της μεθεκτικής αναπαράστασης μπορούμε να αρχίσουμε να διευρύνουμε την αντίληψή μας για το τι είναι μια μεθεκτική αναπαράσταση στην θεραπεία ζεύγους. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει για παράδειγμα έναν σύντροφο που μοιράζεται κάτι καινούργιο με το θεραπευτή με την παρουσία του συντρόφου.
Για την Μαίρη το να αναγνωρίσει μέσα της ότι πραγματικά νοιάζεται για το Πατ είναι τεράστιο, το να το πει δυνατά σε μένα παρουσία του Πατ είναι μόλις εντός του παραθύρου ανοχής της. Χρειάζεται επικύρωση και κατανόηση. Ετσι στην κίνηση τέσσερα του τάνγκο ο θεραπευτής έχει να αναρωτηθεί: «Πως ήταν για την Μαίρη να το πει σε μένα παρουσία του Πατ; Πως ήταν για μένα να το ακούω; Και είναι δυνατόν εκείνη να ακούσει πως ήταν για το Πατ»; Στη συνέχεια στην κίνηση πέντε του τάνγκο ο θεραπευτής χρειάζεται να αναγνωρίσει πλήρως την προσπάθεια όσων έχει κάνει η Μαίρη και να την επικυρώσει.
Είχα ένα ζευγάρι, όπου ο άντρας περνούσε τον πρώτο χρόνο κοιτώντας τον τοίχο μπροστά του κάθε φορά που αγγίζαμε κάποια συναισθήματα και φυσικά αυτό συνέβαινε συχνά. Απλά κοίταζε εκεί και άκουγε και μιλούσε, γνωρίζοντας ότι η σύντροφος του και εγώ ήμασταν παρούσες. Ήταν το όριο της ανοχής του. Το έκανε όμως, και λίγο-λίγο, αυτές οι μικρές συνδετικές αναπαραστάσεις έκαναν τη διαφορά και σταδιακά μπορούσε να αρχίσει να εκφράζεται με ευαλωτότητα κοιτώντας τη γυναίκα του.
Φυσικά, συνήθως δεν είναι τόσο ακραίο, και μπορούμε να εργαστούμε με ήρεμο τρόπο με την παραδοσιακή αναπαράσταση μεταξύ των συντρόφων, με τρόπο που να ταιριάζει σε αυτούς, ενώ επίσης, επικυρώνοντας όλη την δουλειά που έχει γίνει μέχρι εκεί,μπορούμε να αξιοποιήσουμε μια ευρύτερη οπτική, η οποία επίσης μπορεί να θεωρηθεί ως αναπαράσταση.
Μερικά παραδείγματα:
• «Μπορείς να πεις στο Πατ λίγα περισσότερα γι’ αυτό» αυτό λέγεται στη φυσική ροή της συζήτησης χωρίς να κάνουμε μεγάλο θέμα για το γύρισμα και μοίρασμα που μπορεί να οδηγήσει σε αίσθηση μεγάλης ευαλωτότητας και άρνηση. Δεν θα επιτείνουμε τα συναισθήματά της Μαίρης, αλλά δεν υπάρχει ανάγκη, αφού ήδη βρίσκεται στο μέγιστο συναισθηματικό της όριο.
• «Αν μπορούσες να στραφείς και να του πεις γι’ αυτό, τι θα ήθελες να του πεις»; Αυτό είναι πολύ λιγότερο ευάλωτο από το να στραφείς και να του πει αλλά έρχεται πιο κοντά καθώς αλλάζει από το: «αυτό που μόλις συνειδητοποίησα είναι πόσο πολύ νοιάζεται για μένα το Πατ» σε «μόλις κατάλαβα πόσο πολύ νοιάζεσαι για μένα».
• «Μπορείς να στραφείς στο Πατ χωρίς να το κοιτάς, θα μπορούσες τότε να του πεις»… Πιθανά ένα ακόμη βήμα πιο κοντά.
• «Θα βοηθούσε αν το Πατ δεν ήταν στραμμένο προς εσένα ενώ του μιλάς αλλά εσύ το κοιτάζεις»; Και ένα ακόμα βήμα.
Δουλεύοντας συνεργατικά μαζί τους προχωρώντας με μικρά βήματα αντί μιας παραδοσιακής αναπαράστασης μπορεί να βοηθήσει στην εδραίωση της εμπιστοσύνης τόσο μεταξύ του θεραπευτή και του ζευγαριού όσο και μεταξύ των ίδιων των συντρόφων.
Η ύπαρξη ενός εύρους από πιθανά μικρότερα τμήματα που βοηθούν στα προχώρημα αντί της παραδοσιακής μορφής αναπαράστασης μπορεί επίσης να μας υποστηρίξει, ως θεραπευτές, να προσαρμόζουμε την προσέγγιση μας καθώς αλλάζουν οι πελάτες μας, χωρίς να μένουμε σε υποθέσεις ότι δεν θα κάνουν ποτέ αναπαραστάσεις.
Ενώ η παραδοσιακή μορφή αναπαράστασης στην θεραπεία ζεύγους είναι πολύ σημαντική, δεν είναι απολύτως απαραίτητη. Η υιοθέτηση μιας ευρύτερης οπτικής για το τι είναι μια αναπαράσταση υποστηρίζει την δυνατότητα μας να δούμε το ενδεχόμενο μεγαλείο σε μερικά μικρά, φαινομενικά ασήμαντα βήματα που κάνουν οι άνθρωποι ο ένας προς τον άλλο.
Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να χαλαρώσουμε και να συντονιστούμε με το που βρίσκονται οι σύντροφοι και πως χρειάζεται να εργαστούν, και όχι στο που νομίζουμε ότι πρέπει να είναι και πως πρέπει να το κάνουν. Η ειρωνεία είναι, όπως πάντα, ότι, όταν παραμένουμε με κάποιον εκεί που είναι, αυτός προχωράει και χρειάζεται να προχωρήσουμε κι εμείς μαζί του.
Περισσότερα
Αναπαραγωγή: ICEEFT Community News issue 51
Newsletter v.5.1, Ιανουάριος 2024, Ελληνικό Δίκτυο του EFT
|
|
